نذورات
نذر و نیاز در این قشقایی:
1ـ در مسیر حرکت این گروه، امامزاده‌هایی دیده می‌شوند که در سقف گنبد
مانند آن، زنجیری آویزان و نوک آن قلاب دارد، افراد حاجتمند که معمولا زنان
و دختران می‌باشند، نیت کرده، دستمالی را سه بار به‌طرف قلاب پرتاب
می‌نماید، چنانچه به قلاب گیر کرد و بر زمین نیفتاد، حاجت وی برآورده است و
دستمال برای متولی امامزاده می‌مانند و چون به ظاهر حاجتش برآورده شده،
پول یا هدیه‌ای دیگر به امامزاده تقدیم می‌کند و خوشحال به خانه بر می‌گردد
و اگر در طی سال خواسته وی انجام نگرفت، گناه را به گردن امامزاده
نمی‌اندازد، بلکه می‌گوید «مشیت الهی چنین بوده است».
منبع مطلب وکی پدیا
2ـ روشن کردن شمع: در این جا مغازه برای خرید شمع وجود ندارد، اما وقتی به
امامزاده‌ای می‌رسند و نیت می‌کنند که شمع روشن نمایند، هدف آنها فقط شمع
نیست، بلکه یک نوع روشنایی است که هنگام غروب به‌وجود آید. برای ایفای نذر
خود، تکه پارچه سفیدی را در روغن انداخته و هنگام غروب در جلو چادر آتش
می‌زنند و با تکه‌ای چوب، پارچه مزبور را بالا نگه می‌دارند و پس از سلام و
صلوات از خداوند آرزوهای خود را طلب می‌کنند. روشن کردن شمع یا پارچه را
ثوابی بزرگ دانسته و به‌خصوص شب‌های جمعه یا چند روز بعد از فوت یکی از
نزدیکان مبادرت به این کار می‌نمایند.
3ـ پیر لَک لَک: در مسیر کوچ ایل، گاهی در دامنه‌ها یا گردنه‌های
کوهستان‌ها، درختی را مظهر تقدس انتخاب کرده و هنگام عبور از کنار آن هر کس
حاجتی دارد، تکه‌ای پارچه روی آن انداخته و از خداوند می‌خواهد که نیت و
خواسته وی را برآورده سازد. گرچه این درخت با سایر درختان تفاوتی ندارد،
اما پس از مدتی آن‌قدر تکه‌های رنگارنگ پارچه روی آن می‌ریزند، که آثاری از
شاخ و برگ آن پیدا نیست.
4ـ سنگ چین‌ها: کاروان سنگین و رنگین ایل از دشت‌ها، تنگه‌ها و
کوهستان‌های مختلف می‌گذرد. هر گاه به ارتفاعاتی برسند که از فاصله دور،
امامزاده‌ای پیدا شود، برای ادای حاجت حاجتمندان سنگ‌چینی درست شده و هر کس
نیتی داشته باشد، باید سنگی را بر آن اضافه کند. در اینجا گرچه کیلومترها
با امامزاده فاصله است، اما از راه دور تعظیم کرده و چند دقیقه در کنار
همین سنگ‌چین خستگی راه سر بالایی را که آمده‌اند، رفع می‌نمایند.
5 ـ کاکل گذاشتن: کاکل یعنی وجود یک دسته موی وسط سر، وقتی که همه جای سر
را تراشیده باشند. بعضی زنان ایل، با خدای خود پیمان می‌بندند که فرزندشان
از بیماری نجات پیدا کند و پس از، بهبودی یکی دو سال کاکُل گذاشته و
به‌عنوان نوکر حضرت عباس باشد. این‌ها معتقدند که در گذشته، سادات دارای
کاکُل بوده و داشتن این موها، ثواب دارد، ناگفته نماند که گذاشتن کاکل در
همه طوایف و طبقات مرسوم نیست و فقط گروهی خاص موهای خود را به شکل کاکل در
می‌آورند.
6ـ نذورات نقدی به امامزاده‌ها: گروهی پاک اندیش و ساده لوح، هنگام بیماری
دخترشان نذر می‌کنند که «خدایا بچه را از بیماری نجات بده، نصف یا یک
چهارم با شلق یا شیربهای آن نذر فلان امامزاده می‌کنم...». در حقیقت وقتی
دختر بچه شفا یابد و سال‌ها بعد شوهر کند، از مبلغ پولی که گرفته‌اند، طبق
قولی که داده‌اند، تا دینار آخر را در جیب متولی امامزاده مزبور می‌ریزند.
بعضی‌ها هم نذر می‌کنند، که اگر حاجت آنها برآورده شود، یک بره با چند من
برنج در فلان امامزاده پخته، به فقرا بدهند، این‌گونه نذورات اغلب دایمی و
سالیانه است.
َ
